نام آزمایش: Anti Beta 2 Glycoprotein (IgM) (آنتی بادی ضد بتا 2 گلیکو پروتئین از کلاس (IgM))
نام اختصاری: (aβ2GPI)
نام های دیگر: Anti-beta-2 glycoprotein 1, β2-glycoprotein 1 antibodies, Beta 2GP1 Ab
نام بخش: Immunoassays-Autoimmune Diseases
نمونه مورد نیاز: خون وریدی
آزمایش های مکمل: آنتی بادی های ضد کاردیولیپین ((aCL)، لوپوس آنتی کوآگولانت (LA)
آنتی بادی های ضد بتا ۲ گلیکوپروتئین (aβ2GPI) از کلاس IgM، نوعی اتوآنتی بادی هستند که در تشخیص سندرم آنتی فسفولیپید (APS) و سایر اختلالات مرتبط با ترومبوز و عوارض بارداری نقش دارند. این پروتئین های پلاسمایی به فسفولیپید های غشای سلولی (به خصوص فسفاتیدیل سرین و کاردیولیپین) متصل می شود. عملکرد طبیعی این پروتئین، تنظیم سیستم انعقادی، مهار تشکیل ترومبوز، و کمک به پاکسازی آپوپتوز می باشد. در APS، آنتی بادی های ضد β2GPI با اتصال به این پروتئین، عملکرد آن را مختل کرده و منجر به ایجاد ترومبوز و التهاب می شوند.
IgM یک آنتی بادی بزرگ با ساختار پنتامری است که عموماً در پاسخ اولیه ایمنی (حاد) تولید می شود. در APS، حضور پایدار آنتی بادی های ضد β2GPI از کلاس IgM ) (IgG/IgA در دو آزمایش با فاصله ۱۲ هفته، یکی از معیارهای تشخیصی می باشد.
چه زمانی انجام آزمایش (aβ2GPI) توصیه می شود؟
□ ترومبوز: وریدی (ترومبوز ورید عمقی) یا شریانی (سکته مغزی).
□ وجود عوارض بارداری: سقط مکرر (به خصوص ویژه پس از هفته ۱۰ بارداری)، پره اکلامپسی، زایمان زودرس.
□ وجود علائم: ترومبوسیتوپنی، لیودو رتیکولاریس (ضایعات پوستی شبکه ای).
□ تشخیص بیماری های مرتبط با بافت همبند: SLE (لوپوس اریتماتوز سیستمیک)
□ بررسی سندرم آنتی فسفولیپید (APS).
آمادگی قبل از آزمایش:
نیازی به ناشتایی نمی باشد. لازم است در صورت مصرف دارو، با پزشک مشورت کرده و یا به کارشناس آزمایشگاه اطلاع داده شود.
روش انجام آزمایش:
□ الایزا (ELISA)
دامنه مرجع:
□ نرمال (منفی) IgM Anti-β2GPI: < ۲۰ تا ۴۰ واحد MPL (M Phospholipid Units).
□ افزایش سطح IgM Anti-β2GPI: ≥ ۴۰ واحد MPL(بالاتر از ۹۹ام درصد جمعیت سالم) می تواند نشان دهنده ترومبوز، عوارض بارداری و احتمال APS باشد.
عوامل افزایش دهنده سطح (aβ2GPI) IgM کدامند؟
□ سندرم آنتی فسفولیپید (APS): اصلی ترین علت افزایش پایدار این آنتی بادی می باشد (به خصوص در صورت مثبت بودن در دو آزمایش با فاصله زمانی ۱۲ هفته).
□ عفونت ها: عفونت های ویروسی HIV)، هپاتیت C، (EBV یا باکتریایی (سیفلیس، بیماری لایم).
□ بیماری های خودایمنی: لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE)، آرتریت روماتوئید، واسکولیت.
□ برخی اختلالات: بدخیمی ها (سرطان ها)، ترومبوز بدون دلیل، سابقه سقط مکرر.
□ داروهای القاکننده APS: فنوتیازین ها (کلرپرومازین)، هیدرالازین، پروکائین آمید، اینترفرون آلفا.
□ سیگار و الکل.
عوامل کاهش دهنده سطح IgM (aβ2GPI) کدامند؟
□ رفتن به فاز بهبودی بیماری (Remission): در برخی بیماران مبتلا به APS و یا بیماری های خودایمنی.
□ برخی داروها: کورتیکواستروئیدها (پردنیزولون)، ریتوکسیماب، مایکوفنولات موفتیل / ضد انعقادها (هپارین، وارفارین).
□ بارداری موفق: تعدیل سطح آنتی بادی از طریق درمان با هپارین و آسپرین در بارداری.
عوامل ایجاد کننده تداخل در آزمایش IgM (aβ2GPI) چه هستند؟
1) عوامل ایجاد کننده نتایج مثبت کاذب:
□ عفونت ها: عفونت های ویروسی HIV)، هپاتیت C، (EBV، عفونت های باکتریایی (سیفلیس، بیماری لایم)، عفونت های انگلی (مالاریا).
□ بیماری های خودایمنی: لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE)، آرتریت روماتوئید، واسکولیت.
□ برخی بدخیمی ها: سرطان ها (به خصوص لنفوما و لوسمی).
□ برخی داروها: فنوتیازین ها (کلرپرومازین)، کاربامازپین، فنی توئین، هیدرالازین، پروکائین آمید، اینترفرون آلفا (درمان هپاتیت C، مالتیپل اسکلروزیس).
□ واکنش متقاطع (Cross-reactivity): وجود آنتی بادی های مشابه (آنتی بادی های ضد کاردیولیپین، آنتی بادی های ضد DNA).
□ آلودگی نمونه: آلودگی با مواد خارجی و یا همولیز خون.
2) عوامل ایجاد کننده نتایج منفی کاذب:
□ مراحل اولیه بیماری: سطح غیر قابل تشخیص آنتی بادی.
□ مصرف داروهای سرکوبگر ایمنی: کورتیکواستروئیدها (پردنیزولون)، سیکلوفسفامید، ریتوکسیماب.
□ فاز بهبودی APS: کاهش موقت سطح آنتی بادی به دلایل نامشخص.
□ نمونه گیری نامناسب: استفاده از ضد انعقاد نادرست (EDTA به جای سدیم سیترات)، وجود لیپمی، همولیز، بیلی روبین بالا.
آزمایشگاه گوهردشت آماده ارائه تمام آزمایشات غربالگری بارداری برای شما عزیزان میباشد.