نام آزمایش: Anti F-Actin (IgG) (آنتی بادی ضد پروتئین F-اکتین از کلاس IgG)

نام اختصاری: Anti F-Actin (IgG)

نام بخش: SPECIFIC BIOCHEMISTRY

نمونه مورد نیاز: خون وریدی

آزمایش های مکمل: HCV RNA, ALT AST,  , HBV DNA, PT/INR

F-اکتین (Filamentous Actin) شکل پلیمری و رشته‌ای اکتین (نوعی پروتئین ساختاری) می باشد که در اسکلت سلولی (سیتواسکلتون) وجود دارد. این پروتئین در حفظ شکل سلول ها و حرکات آن ها نقش دارد. از طرفی، Anti F-Actin IgG یک آنتی ‌بادی خودایمنی است که عمدتاً در تشخیص هپاتیت خودایمنی نوع 1  (Autoimmune Hepatitis) (AIH)نقش دارد. وجود این آنتی ‌بادی باید همراه با علائم بالینی (خستگی، زردی، درد شکم)، آزمایش ‌های عملکرد کبدی (ALT, AST) و بیوپسی کبد تفسیر شود. نتیجه مثبت به‌تنهایی برای تشخیص کافی نیست و نیازمند بررسی جامع تر می باشد. آزمایش Anti F-Actin (IgG) جهت تشخیص آنتی بادی های IgG علیه پروتئین F-اکتین (Filamentous Actin) استفاده می شود.

چه زمانی انجام آزمایش Anti F-Actin (IgG) توصیه می شود؟

□ تشخیص هپاتیت خودایمنی (AIH): این آزمایش به عنوان یک نشانگر اختصاصی جهت تشخیص AIH نوع ۱ استفاده شده و همراه با آنتی بادی هایی مانند ANA (آنتی بادی ضد هسته ای) و SMA (آنتی بادی ضد عضله صاف) به تشخیص کمک میکند.

□ تفکیک بیماری های کبدی: تمایز بین AIH و سایر بیماری های کبدی مانند هپاتیت ویروسی، هپاتیت الکلی، سیروز صفراوی اولیه (PBC).

□ بررسی سایر بیماری های خودایمنی: در موارد نادر، این آنتی بادی در بیماری‌ هایی مانند: سلیاک، لوپوس یا کولانژیت اسکلروزان اولیه (PSC) نیز دیده می‌شود.

آمادگی قبل از آزمایش:

نیازی به ناشتایی نمی باشد. لازم است در صورت مصرف دارو، با پزشک مشورت کرده و یا به کارشناس آزمایشگاه اطلاع داده شود.

روش انجام آزمایش:

□ الایزا (ELISA).

□ ایمونوفلورسانس غیرمستقیم (IFA).

دامنه مرجع:

□ نتیجه منفی (Negative): معمولاً < ۲۰ واحد بین المللی در میلی لیتر (IU/mL): ردکننده قطعی AIH نیست، زیرا برخی بیماران فاقد این آنتی بادی هستند.

□ مرزی (Borderline): بین 30-20 IU/mL (نیاز به تأیید با آزمایش های تکمیلی دارد).

□ نتیحه مثبت (Positive): ۳۰≥ IU/mL : می تواند نشان دهنده حضور آنتی بادی ضد F-اکتین IgG و وجود هپاتیت خودایمنی نوع ۱ باشد.

عوامل افزایش دهنده سطح Anti F-Actin (IgG) کدامند؟

□ بیماری های خودایمنی: هپاتیت خودایمنی نوع 1(AIH)،کولانژیت اسکلروزان اولیه (PSC)، سلیاک، لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE)، آرتریت روماتوئید.

□ بیماری های کبدی: هپاتیت ویروسی (هپاتیت C)، سیروز کبدی، هپاتیت الکلی، سیروز صفراوی اولیه (PBC).

□ برخی داروها: اینترفرون، نیتروفورانتوئین، مینوسایکلین.

عوامل کاهش دهنده سطح Anti F-Actin (IgG) کدامند؟

□ برخی داروها: داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی (پردنیزولون، آزاتیوپرین).

□ بیماری های کبدی غیر خودایمنی: در بیماری هایی مانند هپاتیت B یا کبد چرب غیرالکلی (NAFLD).

□ فاز اولیه بیماری: عدم تشخیص آنتی بادی ها در مراحل ابتدایی هپاتیت خودایمنی.

□ عوامل فیزیولوژیک: بارداری، تغییرات هورمونی.

عوامل ایجاد کننده تداخل در آزمایش Anti F-Actin (IgG) چه هستند؟

1) عوامل ایجاد کننده نتایج مثبت کاذب:

□ برخی داروها: اینترفرون، نیتروفورانتوئین یا مینوسایکلین.

□ بیماری های کبدی غیرخودایمن: هپاتیت الکلی یا کبد چرب غیرالکلی (NAFLD).

□ واکنش متقاطع(Cross-Reactivity): وجود آنتی بادی های مشابه علیه پروتئین های دیگر SMA) یا (ANA در بیماری هایی مانند سیروز صفراوی اولیه (PBC) یا لوپوس، ممکن است با F-اکتین واکنش متقاطع نشان دهند.

□ عفونت ها و التهاب های غیراختصاصی: عفونت های ویروسی (هپاتیت C یا EBV)،  بیماری های التهابی مزمن (آرتریت روماتوئید).

□ شرایط نامناسب نگهداری نمونه (دمای نامناسب یا انجماد / ذوب مکرر).

□ همولیز یا لیپمی نمونه.

2) عوامل ایجاد کننده نتایج منفی کاذب:

□ مراحل اولیه بیماری: سطح آنتی بادی ممکن است هنوز به حد قابل تشخیص نرسیده باشد.

□ برخی داروها: کورتیکواستروئیدها (پردنیزولون)، آزاتیوپرین، میکوفنولات.

□ پدیده Prozone Effect: سطح بسیار بالای آنتی بادی که می تواند باعث تداخل در واکنش آنتی بادی-آنتی ژن شود.

□ وجود همزمان بیماری های نقص سیستم ایمنی و یا عفونت های شدید.

□ نمونه گیری نادرست (استفاده از ضد انعقاد نامناسب).

□ نگهداری طولانی مدت نمونه در دمای نامناسب.