نام آزمایش: Anti Cardiolipin Ab ( IgM) (آنتی بادی ضد کاردیولیپین از کلاس IgM)
نام اختصاری: Cardio(M)
نام بخش: Immunoassays-Autoimmune Diseases
نمونه مورد نیاز: خون وریدی
آزمایش های مکمل: Anti-β2-glycoprotein I, Lupus Anticoagulant (LA)
آزمایش آنتی بادی ضد کاردیولیپین از کلاس IgM جهت شناسایی آنتی بادی های کلاس IgM علیه کاردیولیپین (نوعی فسفولیپید در غشای سلولی) استفاده می شود. این آنتی بادی ها اغلب با سندرم آنتی فسفولیپید (APS) که یک اختلال خودایمنی است در ارتباط می باشند و باعث افزایش خطر لخته شدن خون، سقط جنین مکرر و عوارض دیگر می شوند.
چه زمانی انجام آزمایش Anti Cardiolipin Ab ( IgM) توصیه می شود؟
□ تشخیص سندرم آنتی فسفولیپید (APS): در بیماران با علائمی مانند لخته های خون بدون دلیل (ترومبوز وریدی یا شریانی)، سقط جنین های مکرر (به خصوص پس از هفته ۱۰ بارداری)، زایمان زودرس ناشی از پره اکلامپسی.
□ بررسی ارتباط Anti Cardiolipin Abبا بیماری های خودایمنی: در بیماران مبتلا به لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE) یا سایر بیماری های خودایمنی).
□ پیگیری چگونگی روند درمان در بیماران: در برخی موارد، جهت بررسی سطح آنتی بادی ها در طول زمان.
آمادگی قبل از آزمایش:
نیازی به ناشتایی نمی باشد. لازم است در صورت مصرف دارو، با پزشک مشورت کرده و یا به کارشناس آزمایشگاه اطلاع داده شود.
روش انجام آزمایش:
□ الایزا (EIA/ELISA).
دامنه مرجع:
□ نتیجه منفی (طبیعی): کمتر از 20-12 MPL U/mL.
□ نتیجه مثبت ضعیف (Low Positive): بین 40-20MPL U/mL. ممکن است نیاز به بررسی بیشتر یا تکرار آزمایش داشته باشد.
□ نتیجه مثبت متوسط تا بالا (Moderate/High Positive): بیشتر از ۴۰ MPL U/mL. ارتباط قوی تری با عوارض بالینی APS (ترومبوز یا سقط مکرر) دارد.
* برای تشخیص APS، سطح آنتی بادی باید در دو نوبت با فاصله زمانی حداقل ۱۲ هفته مثبت باشد. مثبت بودن یکباره (به خصوص در سطوح پایین) ممکن است ناشی از عفونت یا عوامل موقت دیگر باشد.
عوامل افزایش دهنده سطح Anti Cardiolipin Ab ( IgM) کدامند؟
□ بیماری های خودایمنی: سندرم آنتی فسفولیپید (APS)، لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE)، سایر بیماری های خودایمنی (آرتریت روماتوئید، سندرم شوگرن).
□ عفونت ها (افزایش موقت): سیفلیس، HIV، هپاتیت C، مالاریا، کووید-۱۹، برخی عفونت های ویروسی یا باکتریایی (به خصوص در فاز حاد).
□ برخی داروها: فنوتیازین ها (کلرپرومازین)، هیدرالازین، پروکائین آمید، کینیدین، ایزوترتینوئین (داروی آکنه)، برخی آنتی بیوتیک ها (آموکسیسیلین).
□ برخی سرطان ها: لنفوم، لوسمی، تومورهای جامد (به خصوص در مراحل پیشرفته).
□ سابقه ترومبوز یا سقط مکرر: (ممکن است با APS همراه باشد).
□ بیماری های مزمن کبدی و یا کلیوی.
عوامل کاهش دهنده سطح Anti Cardiolipin Ab ( IgM) کدامند؟
□ برخی داروها: استفاده از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی (کورتیکواستروئیدها، ریتوکسی مب)، ضدانعقادها (وارفارین).
□ گذشت زمان پس از عفونت: در مواردی که افزایش آنتی بادی به علت عفونت باشد، پس از درمان آن عفونت، سطح آنتی بادی کاهش می یابد.
□ اختلالات آزمایشگاهی: نمونه گیری یا نگهداری نامناسب نمونه.
عوامل ایجاد کننده تداخل در آزمایش Anti Cardiolipin Ab ( IgM) چه هستند؟
1) عوامل ایجاد کننده نتایج مثبت کاذب:
□ عفونت ها: سیفلیس (شایعترین علت مثبت کاذب)، HIV، هپاتیت C، مالاریا، کووید-۱۹، EBV (ویروس اپشتین بار)، عفونت های باکتریایی یا ویروسی حاد (به خصوص در فاز فعال).
□ برخی داروها: فنوتیازین ها (کلرپرومازین)، پروکائین آمید، هیدرالازین، کینیدین، ایزوترتینوئین (داروی آکنه)، برخی آنتی بیوتیک ها (آموکسی سیلین).
□ بیماری های خودایمنی غیر از APS: لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE) (حتی بدون وجود APS)، آرتریت روماتوئید، سندرم شوگرن.
□ بیماری های مزمن: نارسایی کلیوی یا کبدی.
□ بارداری: گاهی اوفات افزایش موقت آنتی بادی ها.
□ اختلالات آزمایشگاهی: آلودگی نمونه، استفاده از کیت نامناسب.
2) عوامل ایجاد کننده نتایج منفی کاذب:
□ مصرف داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی (کورتیکواستروئیدها).
□ نوسانات طبیعی آنتی بادی.
□ نگهداری نادرست نمونه (قرار دادن نمونه در دمای نامناسب).
□ حساسیت پایین کیت های تشخیصی.
□ انجام آزمایش در فاز اولیه بیماری (قبل از تولید مقادیر کافی آنتی بادی).